Święta, święta i po świętach.... czcimy każdy swoje tak naprawdę widzimisie. Ja z perspektywy studenta nie celebruje świat tak jak robiłam to w czasach kiedy byłam dzieckiem. Teraz wszystko jest przymusem: sprzątanie, pieczenie, ubieranie choinki, kupowanie prezentów... święta to kara. Nie czuje radości z oczekiwania na sakralne przeżycie, odliczam dni do laby, możliwości leniuchowania i zrzucenie fartucha dobrego studenta. Lenistwo, przymus rodzinnych obowiązków… Człowiek im bardziej próbuje się edukować tym bardziej traci możliwość odczuwania euforii związanej z doświadczeniem mistycznego cudu. Osobiście mój mózg jest w fazie buntu przeciw ustaleniom o czystości wyznania, a zarazem dalej chełbiącym starym pogańskim zwyczajom. Sama noc wigilijna najkrótszy dzień w roku odnosi się do jeszcze wyznawców kultów solarystycznych. Choinka tez za bardzo zostawia luk na moim mózgu… drzewko wiecznie zielone… wzięte z niemieckiej tradycji, a gdzie nasze polskie snopy i chochoły?? Co najgorsze karmimy nasze małe dzieci komercyjna papką w postaci Świętego Mikołaja, zawsze uśmiechniętego, z wielkim brzuchem, z lekko czerwonym nosem, oczywiście od głowy po stopy ubrany w swój czerwony kubrak, a przy nim renifery i sanie….. piękne ale jako na człowieka który urodził się na terenach obecnej Turcji?? Tu się należy sławetne helą. Zagubiliśmy także gdzieś po drodze ideę obdarowywania, gdzie dawniej pomagało się potrzebującym poprzez ofiarowywanie drobiazgów użytkowych (jedzenie, ubrania itp.)… a dziś co nam pozostało? Bycie ofiara potężnych marketingowych molochów, które lądują w nasz łeb nie w okresie grudnia lecz już od grudnia do grudnia. Amen.
Jaki z tego wniosek?
Święta przeżyłam i czekam na następne.
Gorętsze życzenia od jądra Ziemi na Nowy Rok:) resztę dopisz bądź pomyśl sobie sam człeku.
